Όχι, η Χρυσή Αυγή δεν είναι "άκρο"

Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υπερψηφίσει την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής σηματοδοτεί μια πολύ σημαντική εξέλιξη. Επί της ουσίας αποτελεί τον νεκρικό τύμβο της περίφημης θεωρίας των δύο άκρων. Γιατί η στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ προς την «επιβαλλόμενη νομιμότητα» από πλευράς κυβέρνησης που θέλει να «πνίξει» την Χρυσή Αυγή, τον τοποθετεί οριστικά εντός του «συνταγματικού τόξου».

Η θεωρία των δύο άκρων που η Νέα Δημοκρατία... χρησιμοποιεί εδώ και καιρό, προκειμένου να μπορεί να πλήττει ταυτόχρονα τους δύο σημαντικότερους αντιπάλους της, τόσο τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και την Χρυσή Αυγή, προσπαθώντας να ταυτίσει συγκεκριμένα εξωτερικά χαρακτηριστικά τους, όπως π.χ. ο ακτιβισμός των στελεχών τους, αλλά και η βία που υποτίθεται ότι χρησιμοποιείται από τα μέλη της, αλλά και πολιτικές συμπτώσεις από διαφορετική αφετηρία, όπως π.χ. η αντίδραση στις οικονομικο-πολιτικές συμφωνίες της χώρας μας με τους δανειστές της (δηλαδή το Μνημόνιο), είναι γνωστή σε όλους.

Και σε ομαλές πολιτικές συνθήκες, εάν σε αυτή την κοινωνία όλα κυλούσαν όπως έπρεπε, θα μπορούσε αυτή η θεωρία των δύο άκρων να έχει μία βάση και να ακουμπά με βάση την λογική στο μυαλό αρκετών Ελλήνων πολιτών. Εάν υπήρχε ένας διπολισμός ανάμεσα σε δεξιές και αριστερές λογικές, λύσεις και συνθήματα, τότε όντως θα υπήρχαν τα δύο άκρα. Τώρα όμως έχουμε την πλήρη σύμπλευση κυβέρνησης - αριστερής αντιπολίτευσης στο ίσως πιο μεγάλο πολιτειακό ζήτημα από την Μεταπολίτευση. Την ποινικοποίηση ενός πολιτικού κόμματος.

Και τελικά με βάση την κατάφωρη παραβίαση κάθε ίχνους «δημοκρατικής νομιμότητας» όχι από πλευράς Χρυσής Αυγής, αλλά από πλευράς της κυβέρνησης αναδεικνύεται έναν μόνο άκρο. Το άκρο το οποίο για να φέρει τα πολιτικά πράγματα εκεί ακριβώς που θέλει και το βολεύει, δεν διστάζει να καταφύγει σε κάθε είδους μέθοδο. Να χρησιμοποιήσει τους θεσμούς, πιθανόν απαξιώνοντάς τους, να υποσκάψει τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζονται οι ισορροπίες που επιτρέπουν την ύπαρξη οργανωμένων, μεγάλων κοινωνιών.

Και είναι αυτό το άκρο το οποίο είναι τελικά το πιο επικίνδυνο για την Δημοκρατία μας. Γιατί δεν της επιτίθεται απ’ έξω. Γιατί δεν χρησιμοποιεί μια λογοτεχνικού είδους πολεμική εναντίον της. Αλλά αντιθέτως την διαρρηγνύει από μέσα, καταστρατηγώντας στην πράξη όλα όσα αυτή πρεσβεύει. Είναι άκρο της συντήρησης του σάπιου πολιτικού καθεστώτος που περιλαμβάνει την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, που απλά τώρα κάνει την παρουσία του φανερή, πετώντας από πάνω του τα ιμάτια ενός «ήρεμου κοινοβουλευτισμού».

Είναι αυτό ακριβώς το άκρο που κουρέλιασε τα τελευταία απομεινάρια αξιοπιστίας των θεσμών με τις τελευταίες εξελίξεις. Αλλά που είχε ξεκινήσει να τα ξηλώνει εδώ και δεκαετίες, με τις μίζες, την διαφθορά, τα σκάνδαλα και τελικά την υποταγή σε «ξένα κέντρα». Με την απόφασή της να «διαβεί τον Ρουβίκωνα» η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, το απορροφημένο σε αυτήν και κατ’ όνομα μόνον υφιστάμενο ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο «επαναστατικός» ΣΥΡΙΖΑ, έδειξε ξεκάθαρα ότι είναι αυτό το πιο επικίνδυνο άκρο. 

Το μόνο άκρο.

Δημήτρης Παπαγεωργίου