Στήν Ἑλλάδα τῶν ΜΕΜ, τά συνδικάτα ἔχουν τό δικαίωµα κυριολεκτικῶς γιά ψύλλου πήδηµα νά ἐξαγγέλλουν ἀπεργία καί ὅλοι νά συµµετέχουν ὑποχρεωτικῶς. Δηλαδή εἴτε συµφωνοῦν εἴτε διαφωνοῦν οἱ ἐργαζόµενοι γιά τίς καθαρά κοµµατικές ἀποφάσεις γιά ἀπεργία, τῶν συνδικαλιστῶν (κοµµατικῶν ὑπαλλήλων διαφόρων φατριῶν καί σοσιαλ-µαρξιστικῶν ἀποχρώσεων) τῶν κοµµάτων (οἰκογενειακῶν ἀνωνύµων ἑταιρειῶν) ὅλοι εἶναι ὑποχρεωµένοι διά τῆς βίας νά ἀπόσχουν τῆς ἐργασίας των.
Αὐτό σηµαίνει «δηµοκρατία» στήν Ἑλλάδα. Ἡ βιαῖα παρεµπόδισις τῆς ἐξασκήσεως τοῦ δικαιώµατος τῆς ἐργασίας, ὁ διά τῆς βίας ἀποκλεισµός τῶν ἐργασιακῶν χώρων ἀπό τούς στρατευµένους ἀπεργούς, ἡ ὑποχρεωτική ἐξαναγκαστικως συµµετοχή στήν ἑκάστοτε κοµµατική ἀπεργία, πού ἐξαγγέλλεται ἀπό τούς µονίµους ὑπαλλήλους τῶν κοµµάτων συνδικαλιστές τοῦ Δηµοσίου τοµέως, ἄνευ ἀποχρῶντος λόγου µόνο γιά νά αὐτοεπιβεβαιωθοῦν στό κοµµατικῶς γίγνεσθαι καί να ταλαιπωρήσουν τόν ἰδιωτικό τοµέα πού συντηρεῖ τό τεράστιο κοµµατικό κράτος. Ἕνα κράτος ὑδροκέφαλο καί ἀπρόσωπο. Ἀνεύθυνο καί ἀπάνθρωπο, καταβόθρα καί τῆς τελευταίας ἰκµάδος τοῦ φορολογουµένου ἰδιώτη, πού προσπαθεῖ στό τελευταῖο κοµµουνιστικό κράτος- ὀπερέτα, τῆς Εὐρώπης, νά ἐπιβιώση. Τά ΜΕΜ διαφηµίζουν καί παρουσιάζουν τίς κοµµατικές αὐτές ἀπεργίες τῶν ὀλίγων ἑκατοντάδων ὑπαλλήλων τῶν κοµµάτων, ὡς σύννοµες διεκδικήσεις καί ἀγώνα τῶν ἐργαζοµένων πού περιφρουροῦν τά κεκτηµένα δικαιώµατα τῶν δηµοσίων ὑπαλλήλων καί ἀλλοίµονο στούς διαφωνοῦντας. Δεν ὑπάρχει ἄλλη ἄποψι. Τήν ἴδια ὥρα κλείνουν τά µάτια καί βουλώνουν τά αὐτιά τους στήν ταλαιπωρία πού ὑφίσταται ὁ ἰδιωτικός τοµέας, πού δέν ἀπεργεῖ ἀλλά ἐνῶ συντηρεῖ µέ τήν ἐργασία του, τούς βασανιστές του, ὑφίσταται µία ἄνευ προηγουµένου ταλαιπωρία γιά νά µεταβῆ στή ἐργασία του, χωρίς τραῖνα, χωρίς λεωφορεῖα καί µέ δρόµους κλεισµένους ἀπό τούς λίγους αὐτούς καφενόβιους συνδικαλιστές τῆς µάσας καί τῆς ξάπλας τῆς ὀκνηρίας καί τῆς ἀµπελοφιλοσοφίας στήν ἀσφάλεια τῆς µονιµότητος πού ἔχουν ἐπιτύχει πάντοτε ἐν ὀνόµατι τῆς Δηµοκρατίας, πού ἔγινε γιά νά τούς πληρώνει ἀργοµισθίες τους.
Στην Ἑλλάδα τήν Ἱστορία τήν γράφουν εἴτε ἀπό ραδιοφώνου εἴτε ἀπό τῶν στηλῶν τῶν ἐφηµερίδων τά Μέσα Ἐνηµερώσεως Ἀπόψεων. Ἡ µεγαλύτερη σύγχρονη Ἐθνική ἑορτή τῶν Νεοελλήνων, ἴσως περισσότερο καί ἀπό τήν ἑορτή τῶν ἐρωτευµένων τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου, εἶναι ἡ «γιορτή τοῦ Πολυτεχνείου». Φιλότιµα τά ΜΕΜ, ἀλλά καί οἱ πολιτικοί µας, συντηροῦν τόν µύθο, µέ ἐργώδη προσπάθεια πού ξεκινᾶ ἀπό τίς αἴθουσες τῶν βρεφονηπιακῶν σταθµῶν καί νηπιαγωγείων, ὅτι τό πολυτεχνεῖο, ἔλεος, ἔφερε τήν Δηµοκρατία καί ὄχι τήν χούντα τοῦ Ἰωαννίδη. Συστηµατικῶς ἀποκρύπτοντες καί φοβούµενοι νά ὁµολογήσουν, τήν ἀλήθεια, ὅπως ἀπεκαλύφθη ἀπό συγκεκριµένες δικαστικές ἀποφάσεις περί ἀνυπάρκτων φοιτητῶν-νεκρῶν στό χῶρο τοῦ πολυτεχνείου. Ἤ τῆς, δῆθεν, πτώσεως τοῦ καθεστῶτος τῶν συνταγµαταρχῶν συνεπεία τῆς λειτουργίας τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθµοῦ µέ ἐκφωνήτρια τήν πάλαι ποτέ κοµουνίστρια καί προσφάτως µεταλλαχθεῖσα σέ σοσιαλίστρια, Δαµανάκη. Ἠθεληµένα ἀποσιωποῦν ὅτι ἡ χώρα εἶχε τότε πολιτική κυβέρνησι µέ ὑπηρεσιακό πρωθυπουργό τόν πολιτικό Σπύρο Μαρκεζίνη πού θά ὁδηγοῦσε τήν χώρα σέ ἐκλογές- ἀποµάκρυνσι τῶν στρατιωτικῶν καί ὅτι οὐσιαστικῶς ἡ φοιτητική ἐξέγερσι χρησιµοποιήθηκε, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη, γιά τήν µεθοδευµένη πτώσι τοῦ Παπαδόπουλου καί ἀνώµαλη διακοπή τοῦ ἐγχειρήµατος ἐπιστροφῆς στήν Δηµοκρατία. Ἔτσι τό πολυτεχνεῖο στήν πραγµατικότητα ἔγινε ἡ γέφυρα τῆς ἀνόδου τῆς ἀπρόσωπης χούντας τοῦ Ἰωαννίδη. Ἐνῶ ἡ παλιννόστησι τῆς δηµοκρατίας, καί ἡ ἀποκατάστασι τῶν πολιτικῶν οἰκογενειῶν Καραµανλῆ θείου –Παπανδρέου πατρός, ἔγινε ἀναλώσει τῆς Κύπρου, µετά ἀπό ὀκτώ ὁλόκληρους µῆνες ἀπό τήν λεγοµένη ἐξέγερσι τοῦ Πολυτεχνείου.
Οὔτε βεβαίως κατά τούς «ἱστορικούς» τῶν ΜΕΜ, ἐλέχθη τό ἱστορικό ὄχι τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀπό τόν κυβερνήτη Ἰωάννη Μεταξά τά ξηµερώµατα στίς 3 ἡ ὥρα, δηλαδή δυό ὧρες πρίν τήν εἰσβολή τῶν Ἰταλικῶν στρατευµάτων στήν Ἤπειρο. Γιά τούς στρατευµένους ἐκφωνητές τῆς παραπληροφορήσεως καί συνειδητούς παραµορφωτές τῆς κοινῆς γνώµης, τό ὄχι τό εἶπε ὁ Ἑλληνικός Λαός, πού εἶναι κοινῶς ἀποδεκτό, ὅτι ἤ ἐκοιµᾶτο δικαίως ἤ διασκέδαζε ἐν εὐθυµίᾳ, ἐκείνη τήν µεγαλειώδη στιγµή τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας πού ὁ ἰταλός Πρέσβυς Γράτσι** ξυπνοῦσε τόν Μεταξά γιά νά λάβη τήν Ἱστορική ἀπάντησι. «Ὥστε ἔχουµε πόλεµο».
Στή σηµερινή Ἑλλάδα, τόν 21ου αἰώνα τῆς παγκοσµιοποιήσεως καί τῆς πληροφορικῆς, τοῦ διαδικτύου καί τῆς γνώσεως, ὁ Ἐθνικός διάλογος γιά τήν παιδεία στραγγαλίζεται καί συντηρεῖται ἡ ἀµάθεια. Ἡ σοσιαλιστική ἰσότητα στήν ἐξαθλίωσι, ἡ δηµοκρατία τῆς ἥσσονος προσπαθείας, ὁ στρουθοκαµηλισµός καί ἡ ἀπάρνησι τῆς προόδου καί τῆς ἁµίλλης. Τά ΜΕΜ ἔχουν πάντα τήν µία καί σωστή ἄποψι καί σ’ αὐτό τό σηµαντικό θέµα, πού προσπαθοῦν νά πείσουν ὅλους µας ὅτι ντέ καί καλά εἶναι καί δική µας. Τορπιλίζουν κάθε προσπάθεια γιά συζήτησι περί ἐλεύθερης ἰδιωτικῆς παιδείας καί λειτουργίας ξένων πανεπιστηµίων στήν Ἑλλάδα, τήν ἴδια στιγµή πού χιλιάδες Ἕλληνες Φοιτητές σπουδάζουν σέ ξένα πανεπιστήµια τοῦ Ἐξωτερικοῦ καί ἡ χώρα µας βρίσκεται στήν τελευταία θέσι τῆς οὐρᾶς τῆς γνώσεως. Τά Μέσα Ἐνηµερώσεως συµπράττουν µέ τούς πολιτικούς πατρῶνες τους ἀλλά καί µέ τό καθηγητικό κατεστηµένο τῆς σηµερινῆς ἀ-παιδείας καί ἀ-γνωσίας καί ὑπερασπίζονται µετά πάθους τήν δηµόσια ἐκπαίδευσι στήν Ἑλλάδα, φοβούµενοι τό ξεστράβωµα τῶν νεοελλήνων ἀπό τήν παλιοµοδίτικη τσίµπλα τοῦ σοσιαλι-µαρξισµοῦ καί τήν πρόοδο πού σηµαίνει ἡ ἀπόκτησι οὐσιαστικῆς ἀδογµάτιστης παιδείας, προυπόθεσις ἀναπτύξεως τῆς ἐλευθερίας καί τῆς Δηµοκρατίας, πού ἀλοίµονο δέν ἔχουµε.
Στήν Ἑλλάδα ἡ Ἀστυνοµία φταίει πάντοτε. Ὄχι γιά ὅ,τι πράττει ἤ δέν πράττει. Ἀλλά ἁπλῶς γιατί ὑπάρχει. Ἄν συλλάβει, ἔχει συλλάβει ἀθώους διαδηλωτές, πού τά ΜΕΜ µέ «ἀντικειµενικά» ρεπορτάζ, σπεύδουν νά πείσουν τήν κοινή γνώµη ὅτι τό ἀστυνοµικό κράτος κακῶς συνέλαβε. Ἄν πάλι δέν συλλάβουν οἱ ἀστυνοµικοί, πάλι οἱ αὐτοί φταῖνε πού εἶναι ἀνίκανοι νά κάνουν τή δουλειά τους. Ἐνῶ οἱ εἰκόνες πού βλέπουµε ἀδιάψευστες, ἠχηρές προκαλοῦν τήν λογική. Ἄν ἡ ὅρασις µεταφέρει σέ ὅλους µας τήν ἴδια στιγµιαία ὄψι τῆς πραγµατικότητος. Τά µακριά ξύλινα (νά γιατί ὄχι πλαστικά!) κοντάρια τῶν ἐρυθρῶν σηµαιῶν, τῆς µειοψηφίας τῶν στρατευµένων φοιτητῶν στήν ὑπηρεσία τῆς αὐτῆς µεγαλειότητος τοῦ ΚΚΕ, ἔχουν µετατραπεῖ σέ σάρισσες µέ τίς ὁποῖες, οἱ «φιλειρηνικοί» αὐτοί διαδηλωτές, κτυποῦν τούς ἀστυνοµικούς. Ἄλλοι ἐξ’ ἴσου «εὐγενεῖς» νέοι συγγενῶν ἰδεολογικῶν προβληµατισµῶν, ζωσµένοι µέ σακίδια «ἐξοπλισµοῦ» γιά διαδήλωσι, (δέν γνωρίζω ἄν τά διαθέτει καί ἡ ΠΟΣΔΕΠ, πού συµπαρίσταται στό «ἀγῶνα») ἐκτοξεύουν διαβαθµισµένες πέτρες, ὁρατές κι’ αὐτές, ἄν ὅλοι βλέπουµε, ἐννοοῦµε καί λέγουµε, τά σῦκα, σῦκα καί τήν σκάφη, σκάφη. Ἀλλοῦ, ἕνα αὐτοκίνητο στίς φλόγες. Παραπέρα ἄλλα, παραδοµένα στήν ἴδια τύχη. Οἱ ἀστυνοµικοί ἐνῶ εἰσπράττουν αὐτή τήν συµπεριφορά, εἶναι “ὑποχρεωµένοι” κατά τά ΜΕΜ, νά ἀνταποδώσουν µέ γλαδιόλες καί γαρδένιες ἤ γιασεµιά ἐνῶ τά βιολιά τοῦ Δήµου, θά παίζουν, ὅπως οἱ ἡρωικοί µουσικοί στό κατάστρωµα τοῦ Τιτανικοῦ, λίγο πρίν ἀπό τήν βύθισί του. Καί ἐνῶ αὐτά, συµβαίνουν µέρα µεσηµέρι ἐν Ἀθήναις, διατελοῦντα τοίς πάσι γνωστά, τό βράδυ, σέ ὅλα τά δελτία ἀπόψεων, (οἱ εἰδήσεις σέ βάθος χρόνου ἔχουν προσεκτικά-ἐπιλεκτικά ταυτισθεῖ µέ ὅ,τι θεωρεῖται ἄποψι καί γνώµη τῶν ΜΕΜ) µία «εἴδησις» ἐπικρατεῖ. Ἡ «βία» πού ἐπεδείχθη ἀπό τά ἀστυνοµικά ὄργανα στίς καθηµερινές κινητοποιήσεις...
______________________________________
* Από το βιβλίο του Ιάσωνα: "Οι Μονοπωλητές της αλήθειας" (σελίς 21)
** Em.Grazzi, “Principo della fine” σελίς 241-245. Ἀφηγεῖται ὁ ἴδιος ὁ Γκράτσι, Ἰταλός Πρέσβυς στήν Ἑλλάδα τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1940.
«....Τήν ὁρισµένη ὥρα, εἰς τάς τρεῖς παρά δέκα, εὐρισκόµεθα ἔξω ἀπό τήν εἴσοδο τῆς µικρῆς ἐπαύλεως, εἰς τήν ὁποίαν διέµενε ὁ Μεταξάς... Περιµέναµε καί οἱ τρεῖς µας (ὁ Πρέσβυς, ὁ διερµηνέας, καί ὁ σκοπός) λίγα λεπτά τῆς ὥρας µέ τήν καρδιά σφιγµένη εἰς τήν σκέψι ὅτι τό καθῆκον µας καθίστα συνενόχους µιᾶς τοιαύτης ἀτιµίας... Μόλις ἐκαθήσαµε τοῦ εἶπον ὅτι ἡ κυβέρνησίς µου µέ εἶχε ἐπιφορτίσει νά τοῦ δώσω µία ἐπείγουσα ἀνακοίνωσι, καί χωρίς νά προσθέσω τίποτα ἄλλο τοῦ ἔδωσα τό ἔγγραφο... Ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός, ὅταν τελείωσε τήν ἀνάγνωσι µέ προσέβλεψε καί µέ φωνή συγκινηµένη ἀλλά σταθερή µου εἶπε. ‘’Ὥστε ἔχοµεν πόλεµο;... Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡ διακοίνωσι αὐτή ἀποτελεῖ κήρυξι πολέµου τῆς Ἰταλίας κατά τῆς Ἐλλάδος’’. Ὄχι ἐξοχώτατε εἶναι τελεσίγραφο.Εἶναι ἰσοδύνοµα πρός κήρυξι πολέµου. Ἀλλά ΄θά παράσχητε τίς εὐκολίες πού ζητεῖ ἡ κυβέρνησή µου. ‘’ Ὀχι’’ Ἀπάντησε ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός... Ἔπειτα ἐγειρόµενος καί ὑποδεικνύων ὅτι ἡ συνοµιλία εἶχε τελειώσει, προσέθεσε. ‘’Πολύ καλά, λοιπόν ἔχοµεν πόλεµον.’’ Ὑπεκλίθην µέ βαθύτατο σεβασµό πρό τοῦ ὑπερηφάνου γέροντος, ὁ ὁποῖος δέν ἐδίστασε οὔδ΄ἐπί στιγµή νά ἐκλέξει διά τήν πατρίδα του τήν ὁδό θυσίας ἀντί τῆς ἀτιµώσεως καί ἀποχώρησα.»
(Δείτε ---> εδώ το 1ο Μέρος)
Συνεχίζεται...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου