Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2017

Φταίνε πάντα οι άλλοι…


Με μία κρίση φάνηκε ανάγλυφα όλη η λειτουργία του κράτους και των πολιτών. Από μέρες ξέραμε ότι για μερικές μέρες θα επικρατήσουν ακραίες καιρικές συνθήκες, για τις οποίες δεν ήμαστε προετοιμασμένοι. Έτσι αντί να δούμε πώς θα το αντιμετωπίσουμε, ακούγαμε διάφορα στις τηλεοράσεις περί τι καλά θα είναι που θα παίζουν χιονοπόλεμο τα παιδιά και αν θα βουτήξει κανείς για το σταυρό.


Μάλιστα είχαμε και κλειστά τα σχολεία, που θα άνοιγαν τη Δευτέρα. Όπως γίνεται συνήθως δεν δώσαμε καμία σημασία και βρεθήκαμε από την Παρασκευή στο έλεος του καιρού. Φυσικό αέριο μας έλεγαν. Καυστήρες που χρειάζονται νερό αλλά όταν παγώσουν οι σωλήνες σπάνε και φυσικά σταματάει η θέρμανση και το νερό. Καυστήρες που κανονικά έπρεπε να είναι μέσα, αλλά βεβαίως ήταν έξω. Ακούσαμε κάτι; Όχι κι πάλι όχι. Μένουμε να προσδοκούμε να έρθει ο τεχνικός να αποκαταστήσει τη βλάβη.

Και αν τη δική σου ζημιά θα την πληρώσεις, συνεχίζει να υπάρχει η δημόσια ζημιά. Τα σχολικά κτίρια και αυτά στην ίδια κατάσταση, κλειστά λόγω διακοπών κανονικά θα έπρεπε από μέρες πριν από την Κυριακή να προστατευτούν. Τι να έκαναν; Δεν ξέρω! Αλλά είμαι σίγουρος ότι θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος που να ξέρει. Αυτός λέγεται πολιτική προστασία. Ίσως θα έπρεπε να κινητοποιηθούν σε κάθε σχολείο οι γονείς -υπάρχει σύλλογος γονέων, έτσι;, η σχολική επιτροπή, η δημοτική επιτροπή κάποιος τέλος πάντων. Αξίζει να αναφερθεί κανείς στους γονείς. Άλλοι φωνάζουν γιατί δεν πήγε ο διευθυντής την Κυριακή να ζεστάνει το κτίριο. Άλλοι που δεν είχαν πού να αφήσουν τα παιδιά τους. Οι ίδιοι τι έκαναν; Υποθέτω κάποιοι ελάχιστοι θα έκαναν κάτι. Οι πολλοί φυσικά δεν έκαναν τίποτα. Αν γι’ αυτό που είναι ένα θέμα άμεσης ευθύνης ο σύλλογος γονέων δεν κάνει κάτι, ποιος θα κάνει;

Ζήσαμε μία γκροτέσκο κατάσταση με τις αλατιέρες, τα πεζοδρόμια, τα σιντριβάνια κτλ. κτλ. Δεν έχω την απαίτηση να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε κάτι που συμβαίνει μια φορά στα 30 χρόνια, αλλά έχω την απαίτηση η πολιτική προστασία να λειτουργεί. Δηλαδή: πριν από τη δημιουργία του προβλήματος να κινητοποιηθεί ο μηχανισμός και να αντιμετωπίσει όπως μπορεί την κατάσταση. Αυτό. Δεν μπορώ φυσικά να καταλάβω αυτόν που φωνάζει «πού είναι το κράτος» όταν έχει μείνει χωρίς αλυσίδες στο δρόμο. Ο Έλλην ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει. Έχω όμως την απαίτηση να υπάρξει έστω κάποιο μερικό σχέδιο, όπως επίσης κάποια ενημέρωση για το τι πρέπει να κάνουμε.

Σε κάθε κρίση η συμπεριφορά μας είναι η ίδια. Απλά το αγνοούμε και κατηγορούμε ο ένας τον άλλο γιατί δεν έκανε τίποτα. Έτσι είμαστε. Έτσι πορευόμαστε. Και έτσι μέχρι την άλλη κρίση θα έχουμε ξεχάσει πληρώνοντας τις ζημιές.

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου